O Nadal e Celso Emilio Ferreiro

(No resol do tempo oficial de Nadal) 

En Longa Noite de Pedra (1962) Celso Emilio publica "Noiteboa en Harlem (O pé dunha fotografía de Life)"


"Á porta dos camiños
están inzando grímpolas de soños.
Á porta do amencer están os homes
cunha pedra de neve diante dos ollos.
          No arrabaldo do mundo, alá en Harlem,
          pasan ríos con albas e bandeiras.
          Nos arrabaldos dos soños,
          ríos de moitedumes e de estrelas.


 Agardan un albor que esperte a noite
dos lonxanos abós feitos de tebras.
Un albor de anduriñas
prá libertá dos homes que non chega.


          O tamboril dos bosques repenica
          no sangue en contrapunto de latexos.
          O tamboril das chairas
          treme agora nas selvas de cemento.


Todos xuntos na terra. Baixo o ceo
xurde a dulce mañá i a noite morna.
Todos xuntos no mundo
todos xuntos na mesma Noiteboa.


          A libertá de Dios creba cadeas
          e acala o fosco canto dos escravos.
          A libertá de todos,         
          pra todos, homes negros e brancos".

Unha reelaboración tirada de Federico García Lorca (Poeta en Nueva York: 'El gran rey de Harlem', 'Navidad en el Hudson'). Así o viu Dominic Keown (Universidade de Liverpool).

De camiño para o Gospel dominical

Pelea entre curas en Belén, Basílica de la Navidad, 28.12.2011

Uns anos despois, no iniciático en Viaxe ao País dos Ananos, de 1968, inclúe o que semella a reelaboración dunha panxoliña que xa escribira denantes, Belén, ano cero:

                                    "Xuntei o vento frío coa auga-neve,
                                      xuntei a noite negra coa xiada,
                                      e vin un neno espido nun pesebre.

Quen tirou a foto e ónde foi ?

Que misterio máis fondo, que aventura:
o neno non quería
gozar de outros irmaus, nin de outra axuda.


Por algo estaba alí, por algo estaba
tan lonxe da riqueza gasalleira,
tan perto da probeza desolada.
Por algo os pastoriños se achegaron.
e si o vento pasou tan paseniño
cantando soavemente, foi por algo.

Por algo era María unha artesán,
cando podía sere si quixera,
primeira dama, esposa principal.
Por algo era Xosé un carpinteiro
de fortes, rexas maus encallecidas
na garlopa, na trencha e no martelo.

                                      Xuntei tódolos orfos nun só berce,
                                      xuntei as inxusticias cos aldraxes
                                      e púxenos de ofrenda nun pesebre.


                                     ¿Quen foi o que roubou o meu presente?"

Cartaz do centenario baseado na foto ut supra

O libriño que reproduce os poemas elixidos